Wie heeft het niet, ANGST?
Wat is angst eigenlijk?
Angst is een reactie (verkramping) in het fysieke lichaam maar wat begint in de geest, angst-gedachten.
Angst is een emotie die je helpt te reageren op gevaar.
Soms is ANGST destructief en soms is ANGST constructief.
Angst voor spinnen bijvoorbeeld.
Hoe groot is de kans dat een spin je wat aandoet? Dat zou dan destructief zijn, geen echt gevaar voor jou.
En hoe groot is de kans dat je wordt besprongen door een tijger?
En wanneer dat wel zo zou zijn, dan is dat constructief want dan zorg je wel dat je vlucht en het op een rennen zet en maak je dat je wegkomt.
Waar komt ANGST dan vandaan?
Sowieso zit angst in ons oerbrein opgeslagen.
Ons oerbrein heeft nog steeds een vluchtmechanisme.
Het is nog steeds hetzelfde mechanisme dat de oermens nodig had om te overleven.
En zelfs in ons huidige bestaan is het oerbrein nog steeds aanwezig.
Helaas kan het brein geen verschil zien tussen reëel gevaar of een irreële emotionele aanval op het systeem. Stress is stress en dat betekent voor het systeem dat je moet vluchten.
Maar het voorbeeld van de spinnen kan misschien zijn doorgegeven door je moeder.
Stel je zag je moeder gillen toen ze een spin zag, haar lichaamshouding verstijfde, acute stress.
En als kind koppel je dan een spin aan de emotie, angst.
Grote kans dus dat je ook angst hebt gekregen voor spinnen.
Wat kan je zelf doen om van een bepaalde ANGST af te komen?
Bereid zijn om naar ‘binnen’ te gaan en je angst te onderzoeken op waarheid, de betekenis, de oorsprong.
Je gelooft het verhaal van je kindertijd nog steeds dat spinnen gevaarlijk zijn?
Het is ik…en mijn projectie.
Het mooie van onze brein is dat deze niet weet wat waar is of niet waar.
Met andere woorden…
Geef je angst- herinnering een andere betekenis in het nu moment.
Dat kan wanneer je naar een bepaalde herinnering terug gaat.
En maak er een lachwekkende situatie van.
Je overschrijft als het ware de angstervaring.
Maar dan op een komische manier zoals jij het ‘nieuwe plaatje’ zou willen zien.
Want weet je dat ons brein je laatste plaatje vasthoudt?
Als jij je maar goed inleeft in een nieuw zelf gecreëerd plaatje.
Ik heb een oefening bij mijn kleindochter Noa gedaan toen ze gaatjes in haar oor wilde.
Het aparte ervan was, ondanks dat ze doodsbang was voor de ‘ingreep’ gaatjes prikken, mij vroeg of ik haar van die angst af kon helpen.
-Haar voorgeschiedenis was, denk ik, dat ze als peuter enorm bang is geworden van een prik bij een inenting-
De schrik en de pijn die volgde na het krijgen van de prik werd onbewust gekoppeld aan de emotie angst.
Genoeg ingrediënten om angst voor prikken te houden.
Jaren later toen ze ouder was, bevestigde een andere gebeurtenis haar angst nog eens een keer.
Ze ging met mij mee toen er bloed van mij moest worden afgenomen.
Het arme kind viel bijna flauw bij het zien van de prik die in mijn arm ging en van het bloed wat in een buisje stroomde.
Maar afijn, ze wilde dus een gaatje in haar oor.
‘’Oma, kan jij me helpen om van die angst af te komen als er een gaatje wordt geprikt in mijn oor?”
Ik wilde eerst van haar horen wat zij zou verwachten bij het krijgen van de prik.
Ze was bang om flauw te vallen en had geen vertrouwen in degene die haar de prik zou geven.
Toen heb ik haar het verhaal anders laten ervaren.
Ik vroeg haar om die persoon een ander gezicht te geven waar ze om zou kunnen lachen.
‘’Dan wordt het een clown,’’ zei ze.
– Ze associeerde een clown met vrolijkheid en afleiding-
Toen heb ik haar de clown laten beschrijven.
Helemaal zoals zij het zag en ze moest al haar zintuigen hierbij gebruiken om het zo levendig mogelijk te maken.
Haar focus lag op de vrolijke ogen, rode neus, de lachende mond en de vrolijke kleding.
Deze clown mocht een gaatje maken in haar oor want ze zag alleen maar de clown voor zich.
Toen vroeg ik of ze dit plaatje nog eens voor zich wilde zien en ze moest heel erg lachen om dat gekke gedoe van de clown.
Daarna heb ik haar dat nieuwe gevoel, in haar hand laten ankeren.
(Een anker is een externe prikkel die neurologisch verbonden is aan een interne stemming)
En ik vertelde dat wanneer ze in de stoel zou zitten, ze alleen maar haar hand hoefde dicht te knijpen om bij het ‘clownsgevoel’ te komen.
Ze heeft gaatjes laten prikken en het viel haar 99% mee.
En nu is het een prachtige meid van 17 jaar die een tattoo heeft laten zetten en naar de tandarts gaat waar ze soms een verdoving krijgt als ze een gaatje heeft.
Er zit heus nog wel een dun laagje angst maar ze doet het toch maar en haar clown gaat altijd met haar mee als hulpbron, indien nodig.
0 Reacties