Wat ik verBloemde
Ik wil je graag meenemen in mijn zoektocht naar: wie ben ik eigenlijk, waarom ben ik hier. Dat soort vragen…je kent het misschien wel. Levensvragen, zingevingsvragen.
Ik zal deze blogs in delen plaatsen want ten eerste schrijf ik me dan helemaal suf en ten tweede wil ik jou niet kwijt als lezer omdat je misschien afhaakt door zoveel tekst.
Dus ga er even lekker voor zitten. Want ik ga beginnen. En misschien herken je het een en ander en kom je zelfs tot bepaalde inzichten. Laat het me weten als dat zo is.
Ik denk dat bovenstaande levensvragen het meeste impact hadden toen ik in een burn-out terecht kwam alleen was de toon van die vragen anders…meer desperaat.
Hoe mijn leven eruit zag voor de burn-out periode
Ik weet nog heel goed toen ik mijn partner hoorde zeggen: “Ilse je hebt een burn-out’’
In die tijd had ik nog een full time baan en in het weekend runde ik samen met mijn vriendin onze eigen toko, een brocante winkel. En zowel van mijn ‘betaalde’ baan als door het runnen van onze winkel kreeg ik enorm veel energie.
24/7 werken
Het was elk weekend een feestje bij ons in de winkel. Ik kon zo vreselijk lachen met mijn vriendin. En op de een of andere manier vulden wij elkaar heel goed aan wat onze humor betreft. Ik zei wel eens gekscherend: “Als ze van ons een reallife- soap hadden gemaakt dan zat je elk weekend aan de buis gekluisterd met hoge kijkcijfers”
We hadden onze vaste klanten die elk weekend kwamen kijken of we iets nieuws binnen hadden gekregen. Maar we hadden ook klanten voor gewoon een babbel en een paar oren nodig hadden om hun verhaal te doen.
Zo hadden we ome Henk. Ome Henk was rond de 70 en zorgde voor zijn zieke vrouw die aan huis gebonden was.
Hij vertelde ons dat het soms best zwaar was om voor haar te zorgen en zijn uitje naar ons… deed hem even vergeten. Elke week nam hij iets voor ons mee.
Dat ging zo…
“Hallo zusjes. Ik heb nu toch iets bij mij waar jullie enorm blij mee zullen zijn.
En dan kwam er een object onder zijn jas vandaan waar hij dan een heel verhaal over kon vertellen. Het ging ons meer om het verhaal dan om het object. Zo beeldend kon hij daar over vertellen met de nodige fantasie.
Maar hij kwam ook wel eens binnen met een ander object. Dan had hij zijn hand al in zijn broekzak en we konden aan de vorm zien dat het een lang voorwerp moest zijn.
“Zusjes, ik heb hier nu iets dat jullie goed zal doen. Niet schrikken het is niet gevaarlijk hoor” Hij trok dan een brede grijns op zijn gezicht en je zag aan hem dat hij er lol in had om ons op een dwaalspoor te brengen. “Ome Henk, we gaan niet schieten toch of ander eng gedoe?”
En dan haalde hij voor ieder van ons een banaan uit zijn broekzak.
Maar we hadden ook een klant die regelmatig bij ons kocht waarvan we later begrepen dat wat zij dan kocht het als een soort verdoving moest werken om haar zorgen te vergeten.
Ze werd emotioneel gechanteerd en bedreigd door haar vriend. Ik heb toen brieven gelezen, die hij haar schreef, en dat was zo erg dat deze eigenlijk naar de politie moesten. Maar ja, ze was verslaafd aan zijn vernederingen en pijn en wilde niet naar de politie…want hij had ook zijn goede kanten…
We hadden er ook weekenden bij dat we op markten en braderieën stonden. Een hoop werk maar we hadden er heel veel plezier van. Je ontmoette zulke leuke mensen op een braderie. In die tijd kenden de bezoekers ons want we hadden een goede naam opgebouwd. Een dikke boterham hielden wij er niet aan over maar wel heel een toastje met plezier.
-En maandag weer gewoon fris en fruitig naar het werk-
Totdat ik op een zaterdag thuis kwam…
Maart 2007
Ik plofte neer op de bank en ik barstte in tranen uit en kon niet meer stoppen met huilen.
Toen ik wat rustiger werd zei ik: “Wat heeft het leven voor zin. Ik heb er geen zin meer in! Waar doe ik dit allemaal voor en voor wie?”
Het lichtje was uit gegaan.
Ik was zowel fysiek, mentaal, emotioneel helemaal uitgeput.
“Ja maar Ilse, ik lees dat je zegt dat je juist energie kreeg van je werk en van je winkel?” En je hebt gelijk om je dat af te vragen.
Dat is helemaal waar, maar waar ik toen later pas achter kwam was dat ik gewoon op de automatische piloot had gefunctioneerd, dag in en dag uit. Mijn agenda was elke dag gevuld. Ook na werktijd had ik altijd wel iets te doen, privé of zakelijk.
Er was geen tijd om te voelen
Dat klinkt misschien heel raar maar het is werkelijk waar. Ik wilde zoveel doen in mijn leven dat er echt geen ruimte was om te voelen. Zoveel mogelijk presteren in elke dag…
En natuurlijk achteraf gezien, overkwam mij dit om te kunnen weglopen van iets…en dat iets wat ik nu wel weet was: ik durfde mij niet kwetsbaar op te stellen, ik wilde grip houden op mijn leven, ik wilde van betekenis zijn, dat soort overtuigingen gedoe.
Mijn eerste grote stap was om mijn kwetsbaarheid te laten zien om tegen mijn werkgever te zeggen dat ik voorlopig niet kwam.
Ik moest aan mijn omgeving vertellen dat ik er ‘even’ doorheen zat.
Vreselijk vond ik dat.
Er leefde zo’n dikke, vette ego in mijn hoofd. Mijn ego wilde regie houden over mijn leven terwijl mijn ziel het uitschreeuwde: het is genoeg zo!
‘Je gaat maar eens lekker aan jezelf werken. Ga maar eens door al je verborgen lagen heen en onderzoek wie je echt bent’
Er was geen weg meer terug.
Ik kon niets meer verBloemen…
Interessante Blogs over zelfvertrouwen:
https://ilsebloem.nl/zelfvertrouwen-vergroten/je-kwetsbaar-opstellen-is-moed-hebben/
https://ilsebloem.nl/zelfvertrouwen-vergroten/je-eigen-verantwoording-nemen/
Wil je reageren? Dat kan hieronder.
Hartegroet, Ilse
0 Reacties